nie-bajka.o.miejscu.na.R.____________powroty.do.tej.samej.rzeki.

Było sobie i jest miejsce na R. Gdzie było, a nie jest wesoło. Gdy tu przyszedłem po kolei spływały do moich uszu historie. O tej co straciła dziecko jeszcze w brzuszku. O tej co krzyżowała nogi, żeby nie urodzić za wcześnie, wiedząc, że maleństwo nie przeżyje. O tej co jako jedyna miała dziecko, niepełnosprawne i umarła bo zjadło ją zwierze ze szczypcami, o tej co całe życie kochała pewną kobietę a nigdy tego nie powiedziała. O tej samotnej, co kochała całe życie tego jedynego, który wyjechał za wielką wodę. O tym co spłonął mu dorobek życia, jego prywatna kraina miodem płynąca. O tej, co mąż jej odszedł nagle wychodząc z domu nie powróciwszy doń już nigdy. O tym w którym się podkochiwałem, a on ciągle chorował lądując w miejscach gdzie wbijano w niego igłę za igłą. On wyjechał z miejsca na R. i nigdy już nie wrócił i nigdy już nie zachorował. Ja, wyjechałem i powracam czasami do tej nie bajki. Gdzie znowu spływają historie, o tym, co mając niewidomą siostrę ujrzał umierającego nagle na udar zwojów ojca swojego. O tej co o mały włos nie zaczadziła (ała?) w mieszkaniu i teraz z niedotlenioną głową na wiosnę chodzi będąc jakby jej nie było. O bardzo dobrym kumplu, który oznajmił, że się rozwodzi. Wyjechałem i znowu powróciłem, po miesiącu, kompletnie nie spodziewając się kolejnych wiadomości... Mojej stąd mamie odchodzi we śnie brat bliźniak. O tym co ma małego synka, którego czekają trzy operacje. No i tym, którego tak lubię a dotyka go historia podobna do mojej. Rak. Mama. Masakra. 

Nie dziwię się, że trafiłem tu z A. ja z Mamą, Ona z Tatą w przeszłości. Teraz jesteśmy tu na szczęście tylko gośćmi. A. twierdzi, że to taki czas, że ludzie umierają, że chorują, że odchodzą, że nie są szczęśliwi... a my dostaliśmy to w pakiecie ładny czas temu. Może tak jest... A jednak nie umiem oprzeć się wrażeniu, że bajka o miejscu na R. nie jest bajką, albo jest bajką złą. Chcecie bajki? Nie, nie chcę takiej. Jutro wyjeżdżam.

Powroty. Wchodziłem do tych samych rzek, przyznaję... i nigdy, te dwa razy nie wychodziło...bolało. 

A wokół mnie powroty. M. - swego czasu kłamcą nazwany - wraca, M. - młody - wraca. Czy popełniają błędy? Nie. Idą za szczęściem. Przecież nie popełniamy błędów, bo wszystko jest nowe, choć stare. Ufff. Tęsknię, ale nie za tym co było, za tym co jest.