dorosły

Na razie trochę na siebie krzyczę w środku. Jak mi za myślą pójdą emocje. I się wkręcę w kołowrotek i zakręcam tam gdzie nie trzeba. To krzyczę: Przestań! Zostaw! Nie wolno! Inaczej na razie nie umiem.

Ale może przyjdzie taki dzień, w którym siebie przytulę i powiem.

Już dobrze.

I się siebie przytulę.

Łażę po parapecie. A spadnę? Wieje czasem mocno.

Deficyt znaczenia. Mało znaczę dla siebie. Za mało. Będzie więcej.

A strach niech przeze mnie przepływa. A niepokój niech przepływa. Niech płynie to wszystko.

Nie ty. nie ty. Nie ty. nie ty. Już nie.

dom
nie dom

Przez malutką chwilę poczułem, że znowu mogę stworzyć dom. Dziękuję za to. Bo coś tam tam.

I zaraz potem zobaczyłem ogrom przesrania i przerażenia domów, które usiłowałem stworzyć w swoim życiu.

Domy gdzie: (kolejność przypadkowa)
_ skakałeś przez balkon
_ ciągle mnie krytykowałeś
_bałem się być i bałem się wracać bo nie wiedziałem co zastanę
_próbowałeś dźgnąć mnie nożem i zbitą szybą
_szyba zbita przez Ciebie i wrzątek w wannie do której próbowałaś mnie włożyć
_nie wracałeś a ja zgłaszałem Twoje zaginięcie na policji
_mówiłeś, że będę w centrum i że mi pomożesz, a nigdy tak się nie stało
_nasłuchiwałem końca krzyków
_nasłuchiwałem czy któreś z Was wejdzie pijane do mnie w nocy
_czekałem w strachu na spokój
_zrobiłeś miejsce schadzek
_nie było Cię, kiedy miałeś być
_musiało być zawsze tak jak Ty chcesz
_utrzymywałem nas, choć nie powinienem
_próbowałaś się zabić
_gdzie umarłaś
_byłem zdradzany
_próbowałem się ukryć

W każdy z tych domów swoich wierzyłem. W każdym z nich. Tylko wierzyłem w coś czego koniec końców tam nie było. Było przez chwilę. Czasami dłuższą, czasami krótszą. Ale potem znowu sraczka zdarzeń.

Domu. Zdrowego domu. Czy w ogóle potrafię taki stworzyć?

I co teraz?